त्या गोड अबोलीला बेधुंद वाऱ्याने खुप खुप छळलय.
हो मीही आताच पाहिलय....
ते वेड कोकरू कुणाची तरी वाट पाहत माझ्यासारखाच एकट्यानेच उभ राहिलय.
हो आणि आताच त्या नाजुक कळीला त्या हिरव्या पानाने छेड़लय....
अरे आता तर त्या बिचारीला चोहिकडून द्रुष्ट काट्यानी घेरलय.
आणि तो पावसाचा थेंब तिला शोधत वाहून खुप खुप दमलाय....
बिचारा एकटाच संध्याकाळी किनाऱ्यावर तिचा चेहरा शोधत चंद्राकडे पहाण्यात रमलाय.
तिकडे ते गवताच पात पण स्वतः शीच एकट्यानेच बडबड करतय....
उन्हानी त्रासलेल एकट आता पावसाच्या दवबिंदुनी पोट गच्च भरतय.
काय बात आहे ? तो गुलाब पण एकट्यानेच गालातल्या गालात हसतोय....
आधी मुद्दाम कळीला खेटून छेडून आता खोट खोट रुसतोय.
अरे कुठेतरी वेड एक पाखरू एक कविता खुश होउन वाचतय....
हरवलय वेगळ्याच जगात,जस पावसामधे पंख खोलुन मोरासारख नाचतय.
अरे खरच....
तुमच्या ओळखीचा अक्षय आज थोडा वेगलाच वागतोय....
आलो आहे परत प्रत्येकाच्या कानात आज पुन्हा ओरडून सांगतोय...."
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा